حلقه از ریشه های غربی

مصر باستان، یونان باستان و روم باستان در اروپا نیز عادت به حلقه زدن داشتند. در قرن چهاردهم، استفاده از حلقه برای زنان اروپایی رایج شد. بعدها حلقه ها به نشانه ازدواج تبدیل شدند. معمولاً انگشت شست را با انگشتر نمی پوشند. به طور کلی باید انگشترها را در دست چپ ببندند که این امر نیز یک رسم پذیرفته شده توسط کشورهای سراسر جهان است.
گفته می شود که نظریه وحشیانه نتیجه تفسیر سرقت ازدواج باستانی است. در آن زمان مردان از زنان قبایل دیگر غارت می کردند و غل و زنجیر می بستند. پس از سالها تکامل، غل و زنجیر تبدیل به حلقه نامزدی و ازدواج شد. مردان به زنان حلقه می زنند تا نشان دهند که آنها متعلق به من هستند.
حلقه های تئوری پرستش از خورشید پرستی باستانی سرچشمه گرفته اند. حلقه های باستانی از یشم به شکل حلقه ساخته می شدند که نماد چرخ خورشید خدای خورشید بود. اعتقاد بر این بود که مانند خدای خورشید است که به مردم گرما می بخشد و از شادی و آرامش انسان محافظت می کند. همچنین نماد فضیلت و ابدیت، حقیقت و ایمان بود. در عروسی، داماد حلقه ای طلایی به نماد خورشید آتشین پوشید. عروس حلقه ای نقره ای به دست داشت که نماد ماه درخشان بود.
تئوری عملی: از آنجایی که حاکمان مصر عادت داشتند همیشه مهرهایی را که نشان دهنده قدرت و اشراف بود به همراه داشته باشند، اما فکر می کردند که گرفتن آنها در دستانشان دست و پا گیر است، شخصی به فکر انداختن انگشتر افتاد. انگشتان آنها با گذشت زمان، مردم دریافتند که مهر و موم های کوچک روی انگشتان مردان بسیار زیبا است، بنابراین به بهبود آن ادامه دادند و به اکسسوری زنانه تبدیل شد.
نظریه تابو: انگشتر به «حلقه انگشت» نیز معروف است که در کتب تاریخ به آن «انگشت درگیر»، «حلقه کمان»، «نت دست»، «انگشت جایگزین» می گویند. در ابتدا، حلقه علامت خاصی بود که توسط صیغه ها در کاخ برای جلوگیری از تابو استفاده می شد. زمانی که حامله بودند یا به دلیل شرایط دیگر نمی توانستند به شاه نزدیک شوند، برای جلوگیری از «نفس» شاهنشاه، انگشتری طلا در دست چپ خود می گذاشتند و معمولاً از انگشتر نقره در دست راست خود استفاده می کردند. بعدها انگشتر به مردم منتقل شد و معنای اصلی آن حذف شد و زیبا تلقی شد و به مرور زمان تبدیل به یک ترند شد. در سلسله مینگ، سانیو زوئیبی از دو کیونگ ثبت کرد که "امروزه مردم عادی از طلا و نقره برای ساختن حلقه ها استفاده می کنند و آنها را بین انگشتان زنان قرار می دهند که به آن حلقه می گویند." از تحلیل لغوی، کلمه «戒» به معنای نهی است. بنابراین، زنان در آن زمان انگشتر را نه برای به رخ کشیدن زیبایی یا آراستگی، بلکه برای احتیاط و ایفای نقش منع می کردند.